Noc Kairu nie jest minerałem, lecz syntetykiem wytworzonym przez człowieka. Jest to szkliwo, a dokładniej szkło awenturynowe.
Przez przypadek (per aventura) drobniutkie opiłki metali dostały się do stopionej masy szklanej i spowodowały efekt wyjątkowej błyskotliwości szkła.

XVII w. - Oryginalny proces produkcyjny szkła awenturynowego, w tym też Nocy Kairu, został wynaleziony w Wenecji  przez rodzinę Miotti, która otrzymała wyłączną licencję doży.
Historia mówi, że w jednej z weneckich hut szkła młody czeladnik potrącił pojemnik z opiłkami, które wpadły do surówki szkła.

1865 r. -  Opublikowanie receptur na szkło awenturynowe przez MJ Pelouze, „On A New Aventurine, With Chrome as the Base„. Philosophical Magazine and Journal of Science. 1865, page 456

XIX w - Śląski sposób wytwarzania szkła awenturynowego – miedziowego i chromowego stosowany przez Franza Pohla w hucie szkła Józefina – Josephinenhutte na Śląsku, w drugiej połowie XIX wieku. Franz Pohl przypomniał dawny sposób produkcji szkła awenturynowego, imitującego awenturyn – jeden z rodzajów kwarcu, które uzyskał poprzez domieszanie do masy szklanej opiłków oraz tlenków miedzi. Dzięki temu szkło awenturynowe, dawny wynalazek weneckich mistrzów, nabrało wyjątkowej, mieniącej się złocistym pyłem struktury.

Noc Kairu – Czarne szkło Awenturynowe wytwarza się jak inne szkła tego typu jednak dzięki dodatkowi kobaltu i manganu kryształy są bardziej srebrzyste.
Pozbawione miedzi są łatwiejsze w produkcji, ze względu na mniej surowe warunki redukcyjne i wyższe temperatury topnienia manganu (1246 ° C) i kobaltu (1495 ° C).
Wstępna partia topi się razem z krzemionką, tlenkiem manganu, i innymi tlenkami metali by osiągnąć chemiczną redukcję jonów. Szkło jest odcięte od tlenu i utrzymuje się je w wąskim zakresie temperatur, zachowując szkło gorące, pozwalając jednocześnie kryształom metalicznym wytrącać się z roztworu bez topienia lub utleniania.
Po ponownym ogrzaniu warunki należy kontrolować temperaturę i utlenianie, oraz utrzymywanie temperatury poniżej temperatury topnienia manganu (1246 ° C) .
Po odpowiednim czasie krystalizacji, całą partię chłodzi się. Ostateczny wygląd każdej partii jest bardzo zmienny. Najlepszy materia jest w centrum masy, gdzie są duże kryształy jasnych metali zawieszonych w półprzezroczystej matrycy szklanej.
Zewnętrzne warstwy partii zwykle mają ciemniejsze kolory i niższy poziom błysku.